پرسشى كه از دیرباز در این باره مطرح بوده و ذهن ها را به خود مشغول داشته است و در این زمان نیز گاهى رخ مى نماید این است كه راز عمر طولانى آن حضرت چیست؟ آیا این امر در راستاى قوانین طبیعى عالم است یا جنبه غیبى و اعجازى دارد؟
آیا امكان دارد از نظر ظاهرى فردى در این عالم عمرى طولانى را سپرى كند و شاداب و با طراوت باقى بماند؟ اصولاً چه مى شد اگر امام زمان(علیه السلام) در ظرف زمانى ظهورش به دنیا مى آمد و در همان زمان سیاست خود را به انجام مى رسانید.

آیا طول عمر امری غیر عادی است؟
اولین نکته ای که می بایست بدان توجه داشت این است که طول عمر حضرت، امری غیر عادی نیست که برای اولین بار در جهان به وقوع پیوسته باشد بلکه می توان در طول تاریخ به نمونه هایی اشاره داشت.
در گذشته نیز عادت به امثال اینها جاری بوده و از این هم بیشتر، خداوند در قرآن از حضرت نوح خبر داده که وی 950 سال در میان قومش زیسته است: "فلبث فی قومه الف سنه الا خمسین عاما" مورخین می گویند: نوح بیش از این مدت در جهان زیسته است و این نهصد و پنجاه سال مدتی بوده که قوم خود را دعوت به خداپرستی می نموده و در سن شصت سالگی به این کار پرداخته است.
اگر مخالفین به پیروی از منجمین و طبیعیون طول عمر را محال بدانند، باید با آنها در اصل مسئله گفتگو کرده بگوئیم: عالم مصنوع است، و هر مصنوعی صانعی دارد و آن صانع عادت را به کوتاهی و درازی عمرها جاری گردانیده، و قدرت بر دراز گردانیدن بیشتر و فانی نمودن آنها هم دارد. وقتی که این مطلب روشن شد، گفتگو در پیرامون طول عمر آسان می گردد.
اگر مخالفین طول عمر را بپذیرند ولی آن را خارج از عادت بدانند می گوییم: چنان که پیشتر هم گفتیم: این بر خلاف همه عادات و رسوم نیست. و هر گاه بگویند بیرون از عادات ماست، می گوییم: چرا از عادات ما خارج است و چه اشکالی پدید می آورد. و اگر بگویند: طول عمرهای خارق العاده را جز در زمان پیغمبران جایز نمی دانیم. می گوییم: این را از شما نمی پذیریم، چون به عقیده ما کار خارق العاده جایز است که از دست پیغمبران و امامان و افراد صالح صادر گردد.
قرآن کریم و سنّت شریف و عقل و تجربه‏ی تاریخی و دانش جدید، بر امکان و وجود عمر طولانی برای انسان صحّه گذارده‏اند و آن را به رسمیّت شناخته‏اند. افزون بر طرق یاد شده، راه دیگری نیز برای این که یک انسان بتواند عمر طولانی داشته باشد وجود دارد. این راه، همان راه اعجاز و قدرت خداوند است
طول عمر از منظر قرآن کریم‏
در قرآن کریم - که محکم‏ترین سند اسلامی است - به افرادی بر می‏خوریم که از عُمری دراز و غیرطبیعی برخوردار بوده‏اند. شماری از افراد که در قرآن، دارای عمری طولانی شمرده شده‏اند، عبارتند از:حضرت نوح، حضرت خضر و اصحاب کهف.

از منظر روایات
سنّت رسول خدا نیز بر طول عُمر انسان، صحّه می‏گذارد و آن را امری ممکن می‏شمارد. یکی از کسانی که در سنّت پیامبر صلی الله علیه و آله، به طول عُمر او اشاره شده، «دجّال» است. اهل سنّت، براساس همین روایات، عقیده دارند که دجّال در عصر پیامبر صلّی‏ اللّهُ‏ علیه‏ و آله‏ متولّد شده و به زندگی خود ادامه می‏دهد تا در آخرالزمان خروج کند. احمد بن حنبل، با ذکر سند، به نقل از رسول خدا صلّی‏ اللّهُ ‏علیه ‏و آله می ‏نویسد: دجّال زنده است و غذا می‏ خورد و در بازارها راه می ‏رود. (مسند احمد، ج 4، ص 444)

از منظر عقل‏
افزون بر کتاب و سنّت، عقل سلیم نیز، طول عمر را برای انسان، ناممکن نمی‏داند، بلکه آن را امری کاملاً ممکن می‏شمارد. حکما و فلاسفه گفته‏اند، بهترین دلیل بر امکان هر چیزی، واقع شده آن چیز است. همین که طول عُمر در میان پیشینیان روی داده و تاریخ، افراد زیادی را به ما نشان می‏دهد که عُمری دراز داشته‏اند، خود دلیل روشنی است بر این که طول عمر، از دیدگاه عقل امری ممکن است. علاّمه‏ی طباطبایی می‏نویسد: هیچ قاعده و برهان عقلی‏ای وجود ندارد که بر محال بودن طول عُمر دلالت کند. به همین جهت، نمی‏توانیم طول عمر را انکار کنیم. (المیزان، ج 13، ص 352).
تجربه‏ی تاریخی
واقعیّت دیگری که در شناخت مسئله‏ی «طول عُمر» و امکان آن، باید مورد نظر باشد، تجربه‏ی تاریخ طولانی بشریّت است. اگر مسئله‏ی طول عمر، در تاریخ زندگی بشر اتّفاق افتاده باشد - اگر چه در مواردی نه چندان زیاد - تکرار موارد یا موردِ مُشابِهِ آن، امری طبیعی و معقول و قابل تحقّق و قبول خواهد بود. تورات کتاب مقدس یهودیان است که از نظر مسیحیان نیز مورد اعتماد می باشد، از این رهگذر تمام محتویات تورات مورد پذیرش یهود و نصاری می باشد. تورات شرح زندگی تعداد زیادی از پیامبران و پیشینیان را نقل کرده است که تقریبا همه آن ها از عمر طولانی برخوردار بوده اند که به ذکر چند نمونه اکتفا می کنیم:
حضرت آدم: 920 سال، شیث پسر آدم: 912 سال، انوش پسر شیث: 905 سال، قیناس پسر انوش: 910 سال، مهلائیل پسر قیناس: 895 سال، یارد پسر مهلائیل: 963 سال، متوشالح پسر خنوخ: 969 سال، لمک پسر متوشالح: 777 سال، حضرت نوح پسر لمک: 950 سال.
بهترین دلیل بر امکان هر چیزی، واقع شده آن چیز است. همین که طول عُمر در میان پیشینیان روی داده و تاریخ، افراد زیادی را به ما نشان می ‏دهد که عُمری دراز داشته‏اند، خود دلیل روشنی است بر این که طول عمر، از دیدگاه عقل امری ممکن است.
در قلمرو قدرت الهی‏
چنان که دیدیم، قرآن کریم و سنّت شریف و عقل و تجربه‏ی تاریخی و دانش جدید، بر امکان و وجود عمر طولانی برای انسان صحّه گذارده‏اند و آن را به رسمیّت شناخته‏اند. افزون بر طرق یاد شده، راه دیگری نیز برای این که یک انسان بتواند عمر طولانی داشته باشد وجود دارد. این راه، همان راه اعجاز و قدرت خداوند است.
آری، حضرت مهدی (علیه‏السّلام)، با قدرت الهی زنده است و در میان مردم، به حیات خود ادامه می‏دهد. همان خدایی که آتش را برای ابراهیم سرد و وسیله‏ی سلامت قرار داده و گِل را برای عیسی تبدیل به پرنده می‏کند، و عیسی و خضر را پس از قرن‏ها زنده نگه می‏دارد، می‏تواند مهدی (علیه‏السّلام) را نیز با قدرت الهی خود زنده نگهدارد. (اضواء علی السنّته المحمدیّة، محمود ابوریه، ص 236).
و سخن آخر آنکه:
کریمی که جهان پاینده دارد تواند حجتی را زنده دارد